Met de laatste sporen van de heersende griep epidemie nog in mijn lichaam, maar een blik vol goede moed stap ik samen met het genootschap de trein in, op weg naar wat intussen een van Nederlands bekendste hiphop evenementen mag heten. Het gevoel dat de Grote Prijs dit jaar weer bij me oproept is gelukkig vertrouwd. Dit vertrouwen in een mooie avond wordt bevestigd als we arriveren bij poptempel Paradiso, waar de gebruikelijke bekende koppen van onze ‘scene’ staan te trappelen om naar binnen te mogen. Eenmaal binnen, ontdaan van mijn jas en voorzien van een drankje, zie ik dat de GPNL zich langzaam in zijn gebruikelijke vorm giet: de jaarlijkse Nederlandse hiphop variant van de oscar uitreikingen, waar iedereen die ook maar een beetje het hiphop wereldje volgt met zijn beste prodent-smile aanwezig hoort te zijn. Al handjes schuddend besef ik mezelf dat, ondanks alle veranderingen rondom het evenement, de sfeer gelukkig hetzelfde is gebleven. Het belooft als vanouds een spektakel te worden.
Dat de Grote Prijs van Nederland dit jaar meer commotie veroorzaakt heeft dan in de jaren daarvoor, is inmiddels geen geheim meer. Alles moest dit jaar anders. Een nieuwe hoofdsponsor zorgde voor een nieuwe naam en daarbij hoorde ook direct nieuwe spelregels. Winnaars van de regionale talentenjachten mochten niet zomaar meer doorstromen naar de halve finales. Talentscouts benaderden acts die reeds gevestigd waren voor deelname. Een nieuw puntensysteem werd tot leven geroepen. Voor het eerst hoorde Nederland de term ‘soundclash’. De artiestenprijs werd afgeschaft en als klap op de vuurpijl was iedereen getuige van het drama rondom de tijdelijke diskwalificatie van Jawat!. De hele organisatie van de Grote prijs werd meer dan ooit in twijfel getrokken, maar uiteindelijk was het in de Paradiso op 23 december zoals het altijd al geweest was: 5 hongerige acts die alles uit de kast moesten trekken om die felbegeerde prijs in de wacht te slepen.
Meteen na binnenkomst spoedden wij ons naar de grote zaal, om te zien hoe een nieuwe host de eerste act aankondigde. De energieke Horace Cohen verving oudgediende Complex, die de show de voorgaande jaren heeft opgevuld tussen de acts door. Gelukkig liet Horace zien dat hij minstens net zo goed was in het ‘ophypen’ van het publiek en na zijn voorwoord stapte Ninthe als eerste finaliste van de avond het podium op.
Meteen toen ze begon schetste Ninthe al het contrast tussen haar en de overige acts. In de lekkere R&B nummers, die overigens heel jazzy klinken, valt het meisje van het ‘zinloos-refrein’ bijna niet terug te herkennen. Over de originaliteit van haar solowerk kan gediscussieerd worden, maar dat ze een dijk van een stem heeft en een strakke band achter haar heeft staan, daar kun je niet omheen. Het geheel zag er goed uit en zo klonk het ook. Ondank het feit dat Ninthe eigenlijk een extra-finalist was die haar plek te danken had aan het euvel rond Jawat! en het voor een R&B act sowieso moeilijk opboksen is tegen de hiphoppers, stond Ninthe haar mannetje. Haar uitstraling is er één om vrolijk van te worden en komt heel ‘down tot earth’ over op het publiek. Met al deze ingrediënten zorgden Ninthe en haar ensemble voor een waardige opening.
Vanwege de drukte in de Paradiso heb je tussen de acts door meestal net genoeg tijd om één drankje te halen. Ook nog naar de wc gaan zonder worden opgehouden door vijf afzonderlijke mensen mag gerust een utopie heten. Na dit toch geprobeerd te hebben dook ik weer terug de zaal in, waar zojuist de tweede act van de avond zijn feestje aan het geven was: Flinke namen. Mc’s Fit en Sef Nice draaien beide alweer een tijdje mee in de scene en brachten hun ding zoals het een hiphopact betaamt. De beats van Flexican lagen lekker in het gehoor en op het geheel was weinig aan te merken. Toch was deze show voor mij weinig spectaculair. Hoewel zowel de beats als de rijms voldeden aan alle eisen die je mag stellen aan een act, was de gehele performance net niet energiek genoeg om een half uur lang te kunnen boeien. Het had gewoon net niet dat kleine beetje wat het extra speciaal maakte. Net toen mijn aandacht verslapte werd dit echter goed gemaakt, in de vorm van een stuk of vijftien jongeren, die met hun percussie het hele podium vulden. De drumband maakte met veel tromgeroffel een eind aan de show en was precies datgene wat Flinke Namen nodig had om toch iedereen met open mond achter te laten.
Nog helemaal in de dans stemming probeer ik me al salsadansend (op de manier waarop een ritmeloze Hollander dat probeert) naar de bar te bewegen voor mijn twee drankjes. Deze drink ik echter zo snel mogelijk op, want bij het horen van de aankondiging van de volgende act weet ik dat ik geen drinken in mijn handen moet hebben. Beide handen in de lucht, terwijl je van de ene naar de andere kant van de zaal geslingerd wordt is namelijk de normale stand van zaken bij een doorsnee optreden van: Jawat!
Met een platendeal, een album in de winkel en talloze zalen die kunnen navertellen dat hij met de Buitenwesten tour de zaal heeft afgebroken, was ook de deelname van Jawat! iets waardoor menigeen niet begreep hoe de Grote Prijs een toegevoegde waarde kon geven aan zijn toch al opwaartse carrière. Het was ook te zien in de zaal dat het publiek iets meer ingetogen reageerde dan bij een normaal optreden van de driftkikker van het Zwolse platform. Toch werd er wel degelijk gesprongen en bracht Jawat! weer als vanouds wat we zo van hem gewend zijn. Zijn unieke charismatische gave om iedereen te laten voelen dat ieder woord van hem puur is en recht uit zijn hart komt, hielp hem ook vanavond weer door een geslaagde show. Een ieder die niet berijpt wat er zo boeiend is aan Jawat!, heeft zich waarschijnlijk nog nooit laten overweldigen door zijn shows. Het is juist dat simpele, maar doeltreffende aan hem waarmee hij zoveel mensen raakt en waarom zoveel mensen hem respecteren. Dit maakt hem tot een unieke mc die, hoewel het deze avond leek alsof hij een beetje door zijn energie heen was, zichzelf weer ten voeten uit heeft laten zien aan het GPNL publiek. Het feit de backing vocals hier en daar de mist in gingen nam ik maar voor lief, omdat het niet opwoog tegen het totaalplaatje.
Na het springen op Jawat! moest ik even op adem komen. Ik was echter nog niet uitgeademd of Horace Cohen stond alweer op de planken om de volgende act aan te kondigen. Als eerste act die avond maakte MOD The Black Marvel handig gebruik van het aanwezig zijnde videoscherm. De zaal kijkt naar een introductiefilmpje van Sway Calloway voor de Paradiso, die de act aankondigd alsof de EU-top zojuist gearriveerd is. Hierna kwamen de mannen het podium op, compleet met handdoeken onder de petten en immense vlaggen waarop de naam van de mc preek. Ook de hele crew was voorzien van de nodige MOD T-Shirts en dergelijke merchandise. Alles aan deze act geeft een beetje het Wu-Tang gevoel mee. Rauwe, maar gelikte beats met dito Engelstalige verses zorgden ervoor dat ik me even bij een doorsnee concert van een Amerikaanse crew waande. Dit kun je zien als een gebrek aan originaliteit, maar het kwam zo overweldigend over dat ik het alleen maar als pluspunt kon zien. Er zijn maar wat veel Nederlandse crews die dit gevoel niet op kunnen roepen, hoe hard ze ook hun best doen. Over de skills van MOD valt weinig te zeggen, die zijn dik in orde. Al met al was het dus smullen.
Uit mijn ervaringen is altijd gebleken dat het Paradiso publiek qua energie eigenlijk niet meer dan drie acts aankan. De afsluiter van de avond staat meestal voor een uitgeputte zaal en moet drie keer zo hard zijn best doen om enigszins respons te krijgen. Deze avond zou dit anders zijn. De man die het podium opstapte zette helemaal in zijn eentje van het begin tot het eind van zijn twintig minuten de zaal volledig op zijn kop. Niet veel mensen krijgen dit voor elkaar, maar voor iemand als Jiggy Dje is het blijkbaar een peulenschilletje. Meteen met zijn eerste track brengt hij een knallende, maar toch heel serieuze track over zijn visie op de muziekwereld. De videoclip die achter hem op het scherm synchroon meedraait, zet zijn woorden nog eens extra kracht bij. Tekstueel gezien mag Jiggy Dje zich rekenen tot een van de meest vindingrijke mc’s die ons land rijk is en hierdoor heeft zijn act weinig behoefte aan een circus eromheen. Lekkere beats, genoeg podiumervaring en zijn strakke lyrics maken het plaatje al compleet. Ondanks dit alles zou een backup mc hem niet misstaan, omdat hij hier en daar lijkt te worstelen met zijn ademhaling. Toch vond het publiek zijn show erg dope en het uitte dit door van begin tot eind mee te springen. Jiggy Dje zorgde voor een spetterend eind van de Grote Prijs 2005.
Zoals altijd mag de winnaar van vorig jaar tijdens het juryberaad het podium vullen om te laten zien waarom hij de prijs het jaar daarvoor ook weer hadden gewonnen. Voor Typhoon, die zich intussen ontpopt heeft tot een waar podiumbeest, is dit een kolfje naar zijn hand. Het was mooi om te zien dat de Zwollenaar zich nu nog natuurlijker beweegt onstage en dat komt zijn act alleen maar ten goede. Het publiek liet bij Ty opnieuw zien dat ze nog lang niet uitgeput waren en schreeuwde enthousiast “ZWOLLE” mee. De show was reden temeer om benieuwd te zijn naar wat zijn debuut CD gaat brengen.
Tenslotte was het dan eindelijk tijd voor de uitslag. Voordat we het eindresultaat van een half uur juryberaad konden bewonderen was het eerst nog tijd voor de bekendmaking van de publieksprijs. Degene die de meeste zieltjes voor zich had gewonnen in zijn GPNL traject, was Jiggy Dje. Hij versloeg hierbij zijn concurrerende publiekslieveling Jawat! met 1% meer stemmen. Na enkele minuten wachten kwam Jiggy zelf de prijs in ontvangst nemen. Erg veel woorden voor het publiek had hij niet, maar blij was hij er zeker mee. De echte prijs ging echter op het nippertje aan zijn neus voorbij en uiteindelijk ging de prijs dit jaar naar niemand minder dan Jawat! zelf. Het is hem zeker gegund. Na zijn dankbetuigingen aan iedereen die hem tot dit punt gesteund heeft, was het tijd voor een extra afsluitend optreden van Duvel Duvel, een show die al snel uitmondde in een Buitenwesten spektakel. Hierna was het voor de Paradiso-ganger tijd om zijn bed op te gaan zoeken. En terwijl ik discussieerde met de taxichauffeur, omdat die zijn metertje volgens Amsterdamse richtlijnen net iets sneller had lopen dan nodig was, liepen de rillingen nog over mijn rug. Gelukkig was de Grote Prijs van Nederland nog steeds een avond die je eigenlijk niet mag missen als hiphopliefhebber. Een goede sfeer en dope optredens hebben hun werk weer gedaan. Eigenlijk heeft deze avond alleen maar een positief effect gehad en ik ben benieuwd of ze deze lijn in 2006 vast kunnen houden.
Gelukkig hebben we de foto's nog
Door:
Harry | Gepubliceerd: 04 Jan 2006 |
Gesloten