Blackalicious is een Amerikaanse rapgroep bestaande uit rapper Gift of Gab en producer Chief Xcel. De samenwerking begon in 1987 op de high school en heeft geleid tot een aantal EP releases, te weten: Melodica (1995), A2G (1999), het album Nia (1999) en het major label debuut Blazing Arrows uit 2002. Inmiddels is hun derde volledige album The Craft klaar, die zal uitgebracht worden bij Epitaph. Tijd om de heren aan de tand te voelen.

NLHH: Om te beginnen, wij zijn van NLhiphop, een site met voornamelijk Nederlandse hiphop, kennen jullie toevallig Nederlandse hiphop artiesten?
Xcel: Ik heb toevallig net een cd gekregen.
Gab: Wat ik altijd tegen mensen zeg is, als jullie Nederlandse hiphop hebben, geef het aan ons! Hier in Nederland kan je wel Amerikaanse hiphop krijgen, maar in Amerika is het heel moeilijk om aan buitenlandse hiphop te komen. Het is niet dat we niet geïnteresseerd zijn, maar het is moeilijk te vinden.
Xcel (heeft ondertussen in z’n tas gekeken): Pete Philly heb ik gekregen!

NLHH: Laten we het hebben over jullie nieuwe cd, The Craft, waarom heeft het die titel?
Gab: De titel The Craft gaat over ons als hiphop artiesten. Ons eerste album Nia ging over een het vinden van een doel, ons tweede album Blazing Arrows ging over het vertrouwen om je pad te bewandelen als je eenmaal je doel gevonden hebt. The Craft is het doel in zichzelf. We zijn artiesten en zijn gezegend met de mogelijkheid om dingen door te geven, om muziek te maken. Met die zegen komt verantwoordelijkheid, discipline en hard werken. Elke dag dat we ons talent niet gebruiken verspillen we ons talent. Daar gaat The Craft over, we zijn gezegend met talent maar moeten er verantwoordelijk mee omgaan.

NLHH: Wat doen jullie om het maximale uit je talent te halen?
Xcel: Wij zijn extreme artietsen, Gab is een extreme MC, ik ben een extreme producer en we zijn perfectionisten. Voor ons gaat het erom steeds vooruit te gaan, steeds proberen om nieuwe gronden te betreden en onszelf niet te herhalen. We proberen nieuwe manieren te vinden om verder te bouwen op de creatieve basis waar we nu al achttien jaar aan werken. Als ik in de studio bezig ben probeer ik, met deze nieuwe plaat meer dan ooit, dieper en dieper te speuren in de beide werelden van analoog en digitaal.
Toen we aan dit album begonnen hadden we een aantal platen als creatieve en sonische (hoe het klinkt, red.) verwijzingspunten genomen. De voornaamste voor mij was Public Enemy – Yo! Bum Rush the Show (1987, red.). Ik ben een fan van hoe veel van die vroege Def Jam albums zijn gemixt. Daarmee gingen we nadenken over hoe we die manier van denken konden toepassen op 2005. We hebben geen enkele bedoeling om retro te klinken, maar het is wel een bepaalde energie die wij graag willen hebben.

NLHH: Hoe gaat het creatieve proces in elkaar? Maken jullie eerst beats en dan een tekst erbij?
Gab: Het kan op veel manieren gaan, maar in 90% van de gevallen geeft Xcel me een skeleton-track, de track die het skelet is van hoe de beat zal zijn. Daar schrijf ik op en daarna maakt hij de beat af rond wat ik heb geschreven. Ik schrijf het liefst op een beat.

NLHH: Er hebben een aantal muzikanten meegewerkt aan het album, spelen jullie tijdens concerten ook met live muzikanten?
Xcel: Er zullen live elementen bij zijn, in ieder geval toetsen, bas en gitaren. Het ergste wat er kan gebeuren bij live optredens is dat iemand gewoon over tracks loopt te rappen en dat is het. “Say hoo, jump up and down… NEXT SONG”. Wij werken hard om in onze live show energie over te brengen naar het publiek. Voor mij is dat wat zo bijzonder is aan het optreden, in staat te zijn al die verschillende mensen, al die verschillende energie op dezelfde golflengte te brengen.
NLHH: Wat doen jullie liever, opnemen of optreden?
Gab: Allebei… Creëren en optreden is voor mij de diepste vorm van meditatie, omdat als je wilt schrijven moet je jezelf laten gaan, je moet channelen. Ik heb geleerd dat het ergste wat je kan doen tijdens het creatieve proces is denken, denken blokkeert je. Als je iets wilt creëren moet je het gewoon eruit laten komen. Ik denk dat ik optreden het leukst vind, omdat je dan hetgeen je hebt gemaakt uitdrukt en automatisch feedback van het publiek krijgt. De kracht van live shows is dat je een publiek van duizend mensen, blank, zwart en alles ertussen, allemaal één kunt laten worden. Misschien mogen al die mensen elkaar niet of speelt er van alles maar jij kan iedereen exact hetzelfde laten voelen op exact hetzelfde moment. Voor mij is dat een grote kracht.

NLHH: Hoe komen jullie bij een voornamelijk punkrock label als Epitaph terecht?
Gab: Andy Kaufman van Epitaph kwam naar ons toe, hij is fan van onze muziek, we hebben een aantal meeting gehad en zo is het gegaan. Het goeie aan Epitaph is het een gróte indy (independent, red.) is. Ze zijn indy maar wel héél groot, ze hebben platina platen gehad en daardoor dezelfde middelen als major labels, maar toch hebben ze die indy mind state. Ze laten ons helemaal vrij en hebben zich totaal niet bemoeid met ons creatieve proces.

Het album The Craft is vanaf 26 september te koop.

---

Door: Casper | Gepubliceerd: 18 Sep 2005 | Gesloten