Van vrijdag 19 t/m zondag 21 augustus namen zo’n 54.000 mensen een campingflight naar Lowlands, een drie dagen durend festival met muzikale, theatrale en culinaire hoogstandjes, wat de toevoeging ‘ paradise’ verklaart. En dit is het verslag, met foto’s van Vent en dap.
Donderdag
Om tien voor half 10 vertrok de trein vanuit station Kruiningen-Yerseke, een uur daarvoor ging m’n wekker en een goede 5 uur later zouden we de wachtrij voor het Lowlands terrein bereiken, om daar vervolgens tot kwart voor 6 te moeten wachten tot ‘de poorten zich openden.’ Rond 7 uur stond iedereen’s tent en rond die tijd begonnen ook de eerste mensen (of ja, het zullen wel mannen geweest zijn) op de camping bizarre vreugdekreten uit te slaan, waarop dit oversloeg op de rest van de massa tijdelijke tentbewoners. Lowlands was begonnen zoals dat ieder jaar begint. Wat niet zoals elk jaar was, was de controle aan de ingang en bij de ingang van het festivalterrein. Vooral de drugscontrole was dit jaar niet voor de poes. Had je meer dan 5 gram (softdrugs) mee, dan kon je de rest van Lowlands brandnetels roken.
Omdat er donderdagavond nog weinig te doen was, waren we vooral op onze genotsmiddelen aangewezen, grijnzend voorbijgangers observerend die nog maar pas gearriveerd waren en nog een fatsoenlijke campingplek moesten vinden. Mocht je als lezer ooit nog van plan zijn Lowlands aan te doen, dan adviseer ik je erg laat te gaan. Dan heb ik namelijk een betere plek.
Vrijdag
Juist. En toen begon de eerste festivaldag en stond er een ellenlange rij voor de ingang van het festivalterrein, terwijl de eerste acts pas twee uur later begonnen. Ik stond er niet in, en daarom zat ik er ook niet mee, op deze manier was de rij voor de campingwinkel wat korter (lees; slechts een kwartier wachttijd). Het meest ergerlijke aan Lowlands zijn de wachttijden bij de campingwinkels en de ingang, en de enorme rotzooi op het terrein. Er staan veel te weinig afvalbakken, zowel op het festivalterrein als de camping. Gelukkig wil Ruud Lubbers hier op wereldschaal verandering in brengen. Hij gaf een speech over globalisatie in de Juliet-tent, om de jeugd bewust te maken van de ecologische toestand waarin onze aarde verkeert.
Verwachtingsvol heb ik een goed halfuur in de rij gestaan voor Ruud, om vervolgens plaats te nemen in de Juliet, waar ook de theateroptredens, die dit jaar voor het grootste deel wegbezuinigd waren, plaatsvonden. Het resultaat was een speech met een idealistisch tintje, die zowel verhelderend als ouwe koek was. Na afloop kwam ik een beetje duf de tent uit, met toch een voldaan gevoel, er komt niet elke Lowlands een ex-premier op bezoek. Van mij had het minder oubollig gemogen. Lubbers kwam een beetje te serieus over om de gehele drie kwartier boeiend te blijven.
Hierna was het tijd voor Seeed in de Bravo-tent.
Seeed
Na enkele afkrakende albumrecensies en een erg foute videoclip op The Box met aan de andere kant aanbevelingen van mensen die ze al eens live hadden gecheckt, besloot ik om Seeed, in het programmaboekje omschreven als ‘relaxede rootsreggae en hete dancehall, opgesaust met een vet moppie ska’ zelf maar eens te bekijken. Voor mafkezen met energie hoef je in Duitsland niet persé op de snelweg te zijn, en mijn hoop op een niet slaapverwekkende vorm van globalisatie werd dan ook vervuld. Seeed (drie rappers/zangers, draaitafellist, trombonist, saxofonist, drummer, bassist en gitarist), gehuld in groenwitte pakken, gaf een energieke show, waarbij de saxofoon en de trombone erg goed klonken. De tracks, die varieerden van layed-back reggae tot dansbare ska, werden vrijwel vanaf het begin van het optreden goed opgepikt door het publiek. Met aardig wat handjes in de lucht en vooral voorin een hoop voetjes van de vloer, was het optreden van Seeed een cool feestje zodat je met het Jamaicaanse accent van de rappers er niet bij stil stond dat je aan het bewegen was op een club Duitsers.
Na deze toeters en bellen ben ik als een gek m’n tent, die er al als een theedoek bij hing, strakker gaan zetten vanwege het voorspelde ‘noodweer’. Dit bleef echter uit, zodat het een compleet regenloze Lowlands werd dit jaar en bovendien m’n tent er nog strak bijstond ook.
K-OS
2 uur later stond er in de wat kleinere Lima-tent een rap-act genaamd K-OS. In previews was te lezen dat deze rapper politiek getinte teksten had die het Witte Huis tot de grond toe afbrandden. Iets wat me vrij overbodig lijkt om te vermelden, als je bedenkt dat de man uit Canada komt.
Niettemin was K-OS veel meer dan een rapper. Naast het feit dat deze kerel niet alleen aardig kon spitten, maar ook live goed zong, had hij een band meegebracht die bestond uit zeer geskillde muzikanten. Dat bleek vooral toen enkele van de bandleden wat tijd kregen om solo’s ten gehore te brengen, waarbij vooral de gitarist me is bijgebleven.
Vervolgens werden de instrumenten van de band volledig uitgebuit toen er wat covers voorbijkwamen, waarbij K-OS zelf op een orgeltje speelde. ‘Another brick in the wall’, ‘Hit the road Jack’ en nog wat andere klassiekers dienden als meezingers voor het publiek, dat voor het overgrote deel K-OS niet kende. Al met al gaven K-OS en zijn band een dik optreden, wisselend van hiphop naar soul en rock. Niets voor de hardnekkige hiphopper, zeer geschikt voor de hiphopliefhebber die Lowlands aandoet.
Fort Minor
De Lima en de Bravo stonden zo’n 300 meter van elkaar vandaan, zodat we nog een redelijk goede plek konden bemachtigen in de matig gevulde tent. Ik heb het totaal niet op Linkin Park, maar ik koesterde hoop voor dit “hiphopproject” van LP-rapper Mike Shinoda, waarvan ik al een collabo met The X-ecutioners kende, die ik wel degelijk waardeerde. Rond dit nieuwe ding, genaamd Fort Minor werd nogal geheimzinnig gedaan in het programmaboekje; ‘Wie er straks op het podium bij zullen zijn weet niemand, net zomin als hoe het allemaal gaat klinken.’
Wie er bij zou zijn op het podium werd al gauw duidelijk. Er kwam een bodyguardtype neger achter het drumstel zitten, vervolgens kroop er een dj achter de draaitafel en pompte de beat van ‘It’s going down’ (de eerdere collabo met X-ecutioners) door de Bravo, waardoor het publiek vrijwel meteen loskwam. Vrij strategisch moet ik zeggen. Vervolgens renden er drie mc’s het podium op, waarvan één Mike Shinoda, waarmee de show begon.
Het rockte allemaal wel, maar ik was meer benieuwd naar tracks van Fort Minor. Toen even later ‘In the end’ van Linkin Park ingezet werd, vroeg ik me enigszins geërgerd af wanneer er iets van de mannen op het podium zelf kwam. Met ‘Remember the name’, een track die ook al op Internet te vinden is, werd die vraag beantwoord, en de crew gooide er nog wat tracks achteraan, om daarna iets te vroeg ermee op te houden. Mijn conclusie? Fort Minor rockt, de beats pompen lekker, het publiek kregen de mannen flink mee, en sowieso al props voor het feit dat een act waarvan nog niets bekend is, het voor elkaar krijgt om in de Bravo te spelen. Nu moeten ze het alleen nog voor elkaar krijgen om op tijd te beginnen.
Het plan was om vervolgens the Prodigy uit te gaan checken in de Alpha. Fort Minor was om 21.00 afgelopen, en the Prodigy begon een uur later. Dat bleek niet genoeg om een fatsoenlijke plaats in de Alpha-tent te bemachtigen, zodat een we een tijdje chillend op de heuvel ernaast hebben vertoefd, om daarna Royksopp in de Bravo te gaan bekijken. Achteraf hoorden we dat The Prodigy een dik feest was, maar Royksopp was ook zeer goed te doen, en ook meer naar mijn smaak. Geen rennende artiesten door de tent, wel een uitermate relaxende sfeer, of stilte voor de drum & bass storm, het is maar hoe je het wilt noemen.
Roni Size & Aphrodite
Misschien geen hiphop maar wel retehip en op-en-neer hoppen tot je geen pap meer weegt en geen ons meer kan zeggen. Roni Size & Aphrodite draaiden vier uur lang de Bravo op stelten, enorm vette afsluiting van de eerste festivaldag. Draaierig kroop ik mn tentje in, voldaan na de eerste dag van mn campingvlucht.
Zaterdag
En toen werd ik alweer wakker. Ik had die nacht één of andere wilde droom gehad, waarin ik in een menigte stond die helemaal uit zijn dak ging op plaatjes die een man op het podium aan elkaar mixte. Toen m´n tent ingeschreeuwd werd dat ´Roni Size gruwelijk was!´ wist ik genoeg.
Een blik in het programmaboekje bracht me op het idee om dit jaar toch maar eens Coolpolitics te gaan bekijken, iets wat ik vorig jaar gemist had omdat ik lag te maffen. Ik kreeg er geen spijt van. Op het podium namen niemand minder dan Hilbrand Nawijn (LPF), Wouter Bos (PvdA), The Battle-presentator Andrew Makkinga en Eric Corton van 3FM. De laatste twee hadden duidelijk het hoogste woord, en kregen ook het publiek aan hun zijde. Wie compleet de wind van voren kreeg was Nawijn. Bij voorbaat werd de man al uitgejoeld tot en met, en dat werd erger met elk argument dat hij bracht. Dat kwam deels door het publiek, wat dik bevooroordeeld was, maar ook door Makkinga, die zo’n beetje elk argument van Nawijn (die overigens wel met erg oppervlakkige argumenten kwam aanzetten) de grond in boorde. Ook Eric Corton had naar mijn mening zinnige dingen te melden. Wie ik nogal stil vond was Wouter Bos. Aanvankelijk kwam hij met mooie woorden, maar zodra de discussie zich verdiepte in een onderwerp, bleef de PvdA voorman nogal aan de zijlijn staan en bleef het vooral bij applaus voor Andrew Makkinga, die werkelijk de show stal, weliswaar over de rug van Nawijn. Toch applaus voor deze LPF-gezant, want ik vind het dapper dat hij toch zijn mening kwam verkondigen.
Na mijn dagelijkse portie spare-ribs, die enorm aan te raden zijn voor elke carnivoor die Lowlands bezoekt, was het tijd voor het duo waarvan ik een hoop verwachtte.
Pete Philly & Perquisite
De kleine India-tent waarin PP&P optraden was nogal typisch voor de waardering die er in Nederland voor dit duo bestaat. Niet getreurd, zo kon ik wel mooi vooraan staan en kijken hoe deze mannen het er live vanaf brachten. Een blijde verrassing van tevoren was dat er een band aanwezig was, bestaande uit een saxofonist, draaitafellist, contrabassist en tot slot een cellist, genaamd Perquisite. Het optreden, wat een veel te kort halfuur besloeg, werd er door Pete Philly doorheen gejaagd. De tracks Insomia, Eager, Cocksure, Grateful en Mindstate kwamen langs en het viel me op dat een aardig deel van het publiek, wat al niet zo groot was, de lyrics uit haar hoofd kende. De band klonk fijn en vooral relaxed in de oren, mede dankzij de producties van Perquisite die zich daarvoor goed lenen. Pete gooide er nog een freestyle over Lowlands uit en toen was het alweer uit met de pret. Een cool optreden, Pete Philly weet duidelijk hoe hij moet entertainen. Later hoorde ik nog dat er een akoestisch concert met koptelefoons was op het Essent-Awards podium, tegelijkertijd met Marylin Manson, waar ik op dat moment tussen mafkezen met veel piercings en veel zwart haar stond. Ach, ik zie ze hopelijk volgend jaar wel weer verschijnen, in een grotere tent met meer speeltijd.
Brainpower
Ook Brain, die de Grolsch een uur lang mocht vermaken, had zijn band meegenomen. Ik ben gewoonlijk niet zo weg van de kerel, maar de muzikanten die hij had meegenomen gaven met hun solo’s een uitstekende impuls aan het concert. De Grolsch stond dan ook aardig vol toen ik vanaf PP&P kwam aanlopen, en ik kon met wat geluk via de zijkant nog een plaats dicht bij het podium bemachtigen.
De bekende Brainpowerhits kwamen voorbij, dope als je ze diggt, leuk om eens live te zien. Het pluspunt aan dit optreden was zeker de band. Brain zelf vond ik enigszins tegenvallen, hij kwam bij mij nogal stoer over. Maar je mag best stoer doen als je als Nederlandse hiphop-act in de Grolsch mag spelen. Al met al een degelijk optreden, zeker voor Brain-fans. Om de man maar ns te citeren: “Kunnen jullie verdorie die vibe voelen!?” (hier lag ik redelijk dubbel om). De band mag blijven en Brain is al jaren een blijver.
De Jeugd van Tegenwoordig
De hype van het jaar was er ook bij, en dan heb ik het niet over de Kaiser Chiefs. Eerlijk gezegd heb ik überhaupt de moeite niet genomen om de tent waar deze crew zou optreden binnen te gaan, dus bij deze mijn excuses voor alle geïnteresseerden. Wellicht staat er volgend jaar een enorme GSM op het podium waardoor deze mannen hun tracks ten gehore kunnen brengen. Wellicht is vorig jaar iedereen ze al vergeten. Wie weet.
Na dit spetterende optreden, dat uitliep in één of ander vaag techno-gebeuren, stond er de komende twee uur niet zoveel meer op het programma wat ik graag wilde zien. We besloten de camping te bechillen, om vervolgens Coheed & Cambria op aanraden van een kampgenoot te gaan bekijken. Niks voor hiphoppers, maar wel een enorm vet optreden van deze indie/emocore band met een zanger die eruit ziet als een woeste holbewoner met een enorm kapsel, maar een stem als een 13 jarige gospelzanger heeft. Dopeness.
Daarna werd het tijd voor Marylin Manson, die ik tot enige spijt boven de Audio Bullys had verkozen. Ik wilde de Antichrist wel eens live meemaken. Dat dachten blijkbaar meerdere mensen, het was namelijk aardig vol in de Alpha. Het concert viel me niet tegen. Hoewel er uiteraard een hoop ongein bij zat, compleet met decors en verkleedpartijen, ging het publiek compleet los toen Manson verscheen. De tracks die voorbijkwamen werden compleet meegezongen / meegeschreeuwd. Een beetje arrogant is de man wel, om helemaal niets tegen het publiek te zeggen. Of het hoort bij zijn attitude. Ik vond het wel best.
De rest van de zaterdagavond bracht voor mij weinig interessants qua optredens. Na wat versnaperingen op het festivalterrein hebben we de rest van de avond/nacht chillend op de camping doorgebracht.
Zondag
Het was vrij laat geworden de avond ervoor, dus gaar als rijpe bramen kroop ik mn tentje uit, richting die grotere tent. Vorig jaar braken Opgezwolle en Extince redelijk de tent af, en mn verwachtingen voor dit jaar waren dan ook hoog, omdat de gehele Buiten Westen crew dit jaar naar Lowlands was gekomen.
Buiten Westen
Ssssjawel! Ik had teveel goede reacties gehoord om vantevoren hier onbevooroordeeld heen te gaan, maar dat gaf helemaal niets. Ruim van te voren mezelf gesetteld in de Bravo-tent, zo dicht mogelijk bij het podium, waar zich al een kleine menigte hiphopliefhebbers die nog flink zou groeien, zich verzameld had. Moest ik vorig jaar nog luisterend naar een vage trance-dj op Opgezwolle/Extince wachten, dit keer had Lowlands voor deze act een hiphop-dj (Codered), die al ruim een uur voor aanvang trommelvliezen kietelde. De sfeer zat er dan ook goed in toen het gebeuren werd aangekondigd en Typhoon mocht aftrappen. Tot mijn genoegen deed hij vooral tracks die ik ken, zoals Scarabee en Het Doek Valt (waarbij ik hoopte dat Stickz en Rico nog zouden inspringen, helaas). Typhoon kickt ass live (dit was de eerste keer dat ik m live zag overigens), z’n acapella’s waren foutloos en hij had het publiek mee. Volgend jaar mag ie van mij een optreden voor zichzelf, moet ie alleen wel even z’n cd uitbrengen.
Tijd voor Jawat. Wat Jawat op z’n tracks geeft, geeft ie dubbel en dwars ook live, wat heeft deze kerel energie zeg. En wat kreeg hij het publiek mee. Uiteraard lenen zijn tracks zich er erg goed voor, maar hij was niet moe te krijgen en maakte al z’n zinnen rakketakkend af, met als hoogtepunt de track Koppensnellers. Jammer dat Zwarte Koffie niet meer langskwam, wel een andere nieuwe track, zo te horen door Kubus geproduceerd, en erg dik klinkend. Minpuntje vond ik de zangeres die het podium opkwam. Ze zong goed, maar het stond nogal in contrast met het verder energieke optreden van Jawat. Ook stond haar microfoon lang niet hard genoeg.
Net zoals Typhoon en Jawat zag ik Duvelduvel hier ook voor de eerste keer en was ik nieuwsgierig hoe de mannen het er live vanaf brachten. Het publiek ging aardig los toen ze opkwamen, maar dat werd al gauw iets minder, de performance vond ik eerlijk gezegd vrij saai. Supadupah was de enige die het publiek nog een beetje opzweepte, maar Duvel is duidelijk niet gewend om op te treden. Hij stond er enigszins bij als een zoutzak, met zn flesje spa in zn linkerhand en z’n mic in de rechter. Die rust veranderde gauw toen Wie Is Ut inzette, en de gehele Buiten Westen crew het podium opkwam om los te gaan. Bizar, maar het publiek volgde het voorbeeld, en de sfeer zat er weer volop in. Zeker toen Opgezwolle vervolgens de stage opkwam. Het werd duidelijk dat de mannen de hoofdact waren, met als toepasselijk begin een aangepaste versie van Je Weet ‘T. Rico en Stickz deden wat ze moesten doen, met de nodige hulp van het publiek, dat de lyrics voor het overgrote deel uit haar hoofd kende. Persoonlijk waren de mannen mijn favorieten, en ik werd dan ook niet teleurgesteld. Opgezwolle weet hoe ze een feestje moet bouwen, het enige wat ik nog miste waren nieuwe tracks, waar ik toch nogal op gehoopt had. Ik verwachtte ze op het laatst, of op zijn minst een paar Buiten Westen tracks. Maar al mijn hoop vervloog toen een of andere mafkees die blijkbaar het podium beheerde Stickz kwam vertellen dat ze nog vijf minuten hadden, tot groot ongenoegen van het publiek, wat daar later van op de hoogte werd gesteld. Rico ging vervolgens nog met dezelfde kerel backstage praten, maar het mocht niet baten. Jammer dat anderhalf uur anderhalf uur was, van mij hadden ze nog wel wat kunnen rekken, laten we zeggen zo’n halfuur. Toch was Buitenwesten dopeness en vond ik het ook een goede zaak van Lowlands dat Nederlandse kwaliteitshiphop (mening) een podium krijgt op het festival. Foto's hiervan kan je
hier checken.
Ja, en toen was het alweer afgelopen wat betreft hiphop. Ik treurde er niet om, open-minded als ik ben, en ben nog een stukje Morcheeba in de Grolsch gaan bekijken om daarna naar Alkaline Trio te gaan, dat op het openluchtpodium Charlie speelde. De show rockte, al was het niet druk. Het zal wel gekomen zijn omdat de zondagavond in de Alpha een hoop moois te bieden had, namelijk achtereenvolgend KoRn, Dropkick Murphys, Queens of the Stone Age, Incubus en als afluister de Foo Fighters. De laatste twee ben ik gaan bekijken waarbij de Foo Fighters de dikste show gaven, en duidelijk ook het populairst waren. Incubus gaf een kwaliteitsshow, echter met tracks die ik juist niet erg digg. Toch fijn om ze eens gezien te hebben.
Voldaan na de laatste festivaldag hebben we op de camping tot in de late uurtjes overbodige ballast weggerookt, zodat we geen moeite zouden hebben om aan onze nachtrust te komen. Omdat de volgende ochtend iedereen voor 12 uur de camping af moest zijn, was het haasje rep je tentje inpakken en de pendelbus opzoeken.
Lowlands 2005 was cool, zoals Lowlands hoort. Lowlands is niet aan het aftakelen zoals Pinkpop, Lowlands had een uitgebalanceerd programma van hoge kwaliteit, voor de fijnproever met een brede muzieksmaak. Enkele artiesten zie ik volgend jaar graag terug. Minpunten waren het afval en de wachtrij, zoals dat elk jaar is. Doen we volgend jaar nog eens fijntjes over zou ik zeggen.
Foto's kan je
hierrr zien. Met dank aan Huussuh en Vent.
Door:
Huussuh en Vent | Gepubliceerd: 13 Sep 2005 |
Gesloten