Ik zat laatst voor de tv een beetje met de afstandsbediening te spelen, toen ik langs de top 40 zapte. Ik dacht: Ach, laat ik voor de aardigheid eens een stukje kijken, om eens te checken wat die nietszeggende Jeroen Nieuwenhuize (met die grijns van m alsof ie wil zeggen: Hehehe, ik heb dan misschien geen bal verstand van muziek, maar ik verdien al een paar jaar mn brood dankzij smsende tieners) me te bieden heeft.
Een losse greep uit de top 40 van deze week;
One, Two, Three van Chipz (een soort retro-vengaboys, maar dan met minder décolleté) met stip op één. Schnappie de #&-%@ krokodil (na zes weken van de eerste plek verstoten) is een goede tweede, en zijn Duitse versie staat op 3. JLo is met dr dikke reet ook niet weg te krijgen uit de top 10, en Britney Spears, het jeugdsentiment van Madonna is met haar nieuwe clip waarin ze zich opnieuw een houding moet weten te geven (arm kind dat ze is), ook nog steeds sterk aanwezig.
Je kunt zelf je conclusie trekken, maar hier is de mijne: De Nederlandse muziekwereld wordt gedomineerd door inhoudsloze bagger. Nu zal ik me niet verder gaan bezighouden met het afkraken van die artiesten. Ik zou als Duitser ook geld willen verdienen met een liedje van een 7-jarige. En als ik een onzekere tiener van 23 was zou ik bijna al m’n kleren uitdoen als ik merkte dat dat bij m’n concurrentes tot succes leidt.
Ik denk eerder dat we medelijden moeten tonen voor het Nederlandse muziekpubliek. De laatste jaren is dat toch wel veranderd in een armpieterig zooitje losers. Het is te vergelijken met een slachtvarken, dat alles wat het aangeleverd krijgt eet, zolang het maar goed te verteren is. Als je kijkt naar wat we de afgelopen jaren allemaal al geslikt hebben, begint het steeds meer op een kwaadaardige vorm van vetzucht te lijken. Idols (tot twee keer toe!), Starmaker en de uitzaaiing daarvan, we vraten het alsof het kaviaar was, en het ging als warme broodjes over de toonbank. En het werd een tijdje later weer net zo hard uitgescheten. Maar ja, wie denkt er nou na over wat ie uitschijt? Op naar het volgende punt op de menukaart.
Waar vroeger artiesten als Doe Maar en Boudewijn de Groot als belangrijkste Nederlandse artiesten golden, hebben we tegenwoordig levensliedzangers als symbool voor onze nationale muziekcultuur, als we daar überhaupt nog van kunnen spreken. Zucht.
Zodra André Hazes doodgaat, wordt er zo ongeveer een rouwperiode afgekondigd, en Frans Bauer is zo populair dat zelfs Gerard Joling terug de muziek in gaat. En dat komt niet omdat er geen goede muziek meer gemaakt wordt hoor, de markt voor muziek is gewoon veranderd. Waar eerst nog eisen als inhoud en creativiteit aan muziek werd gesteld, lijkt het nu meer te gaan om een herkenbaar deuntje en een tekst die je lekker mee kan lallen.
Hoe wil je anders de opkomst van belachelijke genres als Apres Ski-muziek verklaren? Waarom zou Marco Borsato anders al tig jaar achter elkaar bijna elke muziekprijs voor zangers winnen? Het is nogal makkelijk om te zeggen dat de platenbazen met het grote geld de touwtjes in handen hebben. Hun inkomen is immers nog altijd afhankelijk van wat de mensen kopen. De waarheid is dat Nederlanders langzaam veranderen in een klootjesvolk. Niet alleen op muzikaal gebied natuurlijk, maar het is wel aan te tonen aan de ontwikkelingen op muzikaal gebied. Waar zijn die 15 miljoen mensen gebleven die je ‘niet de wetten voor moet schrijven’? In een uitverkochte Amsterdam Arena, om een herdenking van een overleden alcoholist bij te wonen?
En hoe het komt? Dat kan aan veel dingen toegeschreven worden, maar zeker is dat de Nederlandse cultuur al jarenlang een lachertje is. We lopen in van alles achter op internationaal gebied, de economie groeit niet hard genoeg, het kennisniveau moet omhoog. Kortom, we worden op alle fronten een zielig volkje. En de geweldige muzieksmaak van Nederlanders is een prachtig voorbeeld van die nationale lompheid.
Door:
Huussuh | Gepubliceerd: 10 Mar 2005 |
Gesloten