De avond begon al vroeg, om half 5 al slaapdronken de collegezaal uitgestrompelend en de telefoon gepakt om Mattie wakker te bellen om me te komen halen vanaf station Tilburg. Wat gezien het ongelukkige tijdstip natuurlijk file tot gevolg had en tot overmaat van ramp, toen de reis per trein werd voortgezet, een flinke vertraging een boete van meneer conducteur.
Enkele telefoontjes en flink wat minuten later eindelijk toch aangekomen in de Melkweg waar
Kev Brown inmiddels zijn voorprogramma begonnen was.
Na de korte briefing van het gemiste door Spook kon er eindelijk gerelaxeerd worden op de chille beats van Kevin Brown, die live nog een beat in elkaar draaide op een gruwelijk begeerlijke drumcomputer. Niet lang na het voorprogramma was het dan tijd voor
Bahamadia en mijn eerste poging tot het nemen van fotos, waarop ik werd aangesproken door een patrouilerend klein mannetje, wat de manager van Bahamadia bleek te zijn.
No pictures please. Gelukkig stond het nergens in de zaal aangegeven zodat ik het niet kon weten. Uiteindelijk is er nog een 4 foto embargo uit het vuur gesleept en waren Kev Brown en zijn Dj niet te beroerd om even te posen voor nlhiphop.
Maar goed terug naar de hoofdzaak van de avond: Bahamadia die heel verassend kwam. Ze stond bij mij bekend als een bescheiden rapper met een zachte stem die nogal zweverig over soulfulle beats gleed, maar kwam in tegenstelling tot mijn verwachtingen met opvallend scherpe en soms zelfs opzwepende rap. Dit bleek gelijk in de smaak te vallen bij het publiek wat dan ook, ondanks de geringe opkomst, resulteerde in een goeie gezellige sfeer in de kleine zaal van de Melkweg.
En omdat naar eigen zeggen: “Because it’s not all about Bahamadia” deelde ze haar sunshine met enkele in de zaal aanwezige rappers. Onstage melden zich vooral female mc’s, waaronder Bad Brya, CIA en Melo-dee die hun ding deden op het podium en menig head kippenvel bezorgde door het wederzijds respect van de rappers en Bahamadia en natuurlijk gewoon de vette raps die ze in petto hadden. Na een indrukwekkend lange a capella (you’ve got power) en het laatste nummer, waarop ze enthousiast het podium terug op gejuicht werd, was het dan toch echt tijd voor het allerallerlaatste nummer en de run voor de laatste trein. Met een goed gevoel en een gezellige avond in mijn hoofd al hobbelend weggetramd naar het CS te Amsterdam om alsnog de laatste trein naar huis te missen. Shit.
Door:
Casper en Niels | Gepubliceerd: 30 Sep 2004 |
Gesloten