Het was op een avond, het schemerde, ik was moe en laveloos van invloedrijke middelen en ik stond buiten temidden van een groepje dat een vage conversatie aan het voeren was waarvan het onderwerp me reeds voorbij was gegaan. Het cafe waarvoor ik stond was een ander cafe dan anderen, er werd andere muziek gedraait dan bij andere cafe’s, en de mensen waren anders dan anderen. In gedachten verzonken stond ik daar, en raakte mij bewust van wat de personen achter mij vertelden. “Weet je wat leuk is, helemaal als punker met hanekam en al, op een smal bospad naar school lopen, twee oude vrouwtjes die tegenover je staan, en dan beleefd voor ze opzij gaan, moet je die verbaasde koppen dan zien”. “Wat ik laatst had” zei de andere punker “ik zat in de bus, helemaal vol, komt een oud vrouwtje aan, niemand staat voor haar op! En ik sta op, en echt i-e-d-e-r-e-e-n kijken…..”.
Een tijdje terug, ik schat een paar weken, waren wij aan het avondeten en op de een of andere manier kwamen we op het onderwerp ‘normaal zijn’, en toen zei ik zoiets van “ja, ik ben raar ja, maar wat is normaal? Iedereen is raar!”. Toen zei mijn vader dat hij ooit een tekst op een poster had zien staan bij zijn school met: “ooit eens een normaal mens gezien? En, hoe beviel het?”. Goeie vraag……..
Het accepteren van je eigen niet-normaal zijn kan bevrijdend werken, want je verlegt je grenzen, daardoor blijken er ineens dingen mogelijk die je daarvoor niet in je hoofd zou hebben gehaalt. Als je bijvoordeeld een kijkje neemt bij een Hogeschool, dan zie je dat alles vrij “normaal” is, mensen lopen beheerst door de gangen, er zijn geen extreme uitspattingen waaraan je je kunt vergapen. Kijk je op een kunstacademie, zie je ineens mensen op skate’s door de gangen rollen, of mensen met hun haar recht overeind met de vreemdste dingen sjouwen. Kunstenaars zijn mensen die blijkbaar hebben bedacht niet normaal te hoeven/willen zijn, en uiten dat op hun eigen manier. De mensen op de meer collectievere scholen (grotere scholen), lijken echter hun normaal-zijn geaccepteerd te hebben en houden zich aan die norm.
Bij maatschappijleer heb ik geleerd dat iedere cultuur zijn eigen normen en waarden heeft, en dat, als je niet aan die norm voldoet, je niet normaal bent, en dat zou dan weer leiden tot sancties. Bijvoorbeeld een informele negatieve sanctie, door middel van afwijzende reacties, of een formele negatieve sanctie, waarbij op formele wijze duidelijk wordt gemaakt dat afwijkend/abnormaal gedrag niet getolereerd wordt door “de groep” (of de cultuur). In de maatschappij zijn heel veel verschillende culturen te ontdekken, maar globaal gezien valt er onder de jeugdcultuur een scheiding te maken tussen “normalen” en “alternatieven”. Natuurlijk zijn er heel veel tussenvormen en in de culturen zelf ook weer subculteren, maar we hebben het nu over de scheiding tussen “normaal” en (zogenaamd) “abnormaal”. Met “normaal” bedoel ik dus doorgaans, zoals het gros van de bevolking is. Maar eigenlijk vind ik dat abnormaal en normaal niet echt kan bestaan, omdat ieder mens in mijn ogen anders is. Blijkbaar weten heel veel mensen dit niet, of willen het niet weten, en dus gaan ze anderen kopieren qua kleding, stijl, idealen, ambities (mode, huisje-boopje-beestje, carriere). Maargoed, aangezien ik me niet kleed volgens mode-voorschriften en niet leef naar door anderen bepaalde voorschriften, behoor ik niet tot de “normalen”, dus automatisch tot de abnormalen. Daarin voel ik me vrij om te doen en laten wat ik wil en niet wil. Voor mij is het abnormaal zijn normaal, en ik moet oppassen dat ik mijn normaalheid in het abnormaal zijn niet boven de normaalheid van een ander stel. Dat is de veel gemaakte fout. En dat is toch ook de reden van alle ruzies en oorlogen? Dat mensen denken dat wat voor hun normaal is, ook automatisch voor een ander moet gelden, zoniet dan is die gene “raar” oftewel abnormraal in hun ogen.
Voor mij is het normaal om muziek hard te zetten, voor mijn moeder niet. Ruzie. Voor een katholiekeling is het normaal om katholiek te zijn en abnormaal om protestant te zijn. Voor een protestant is het weer normaal om protestant te zijn en abnormaal om dat niet te zijn. Voor een islamiet is islamiet-zijn normaal, en christelijk zijn niet, en andersom geldt weer hetzelfde. Voor Hitler was Duitser zijn normaal en hij stelde deze normaliteit boven ieder ander volk. Ieder mens heeft de neiging om wat voor hem normaal is, boven dat van een ander te stellen. Ga nou niet roepen dat die nazi’s anders zijn, want fascisme zit in ieder mens, dat is de zwakte. Maar ieder volwassen mens heeft de verantwoordelijkheid om die zwakte in te zien, en er niet aan toe te geven, voor het te laat is…..!
Door:
Squee | Gepubliceerd: 31 Oct 2002 |
Gesloten